Patalastas

Patalastas muna. Ayoko sana mag post ng mga ganito kasi wala sa vocabulary ng gawin ko ang blog na ito pero kailangan. Ang blog ko na ito ay para lang kasi sa mga kuwento, tula, at poems kong isusulat. At umaasa ako na di na ako uulit ng katulad ng post kong ito. Lately lang ay may mga bloggers na bumibisita sa blog ko at nagsasabi ng di maganda sa sinulat ko. Ewan kung ano ang motibo nila. Para po sa inyong kaalaman kung sino man kayo ay hindi kayo ang magiging dahilan ng pagtigil ko sa pag blog. Ako ang makapagdedesiyon kung titigil na ako. Nagreact talaga ako kung bakit niyo kinukutya ang inihandog ko na sinulat ko para sa blogger din. Para sa akin ay hindi kayo marunong magsulat ng kagaya ng mga sinusulat ko. Kasi kung marunong kayo ay gagawa kayo ng ganun at ipost niyo sa blog niyo o kaya maghandug din. Gusto ko rin malaman na kung ang pakay niyo ng pagsasabi ng di maganda sa shout box ko ay para ko tanggalin iyon ay nagkakamali kayo. Hinding-hindi ko iyon tatangalin kahit ano pa ang sabihin niyo dahil kapag may nag message ng bago ay maiilalim rin naman ang ginawa niyong messages. Ang mga bumibisita sa blog ko ay di naman binabasa ang mga nakasulat sa shout box kundi iyong post ko.

Katuwaan lang ang ginawa kong paghandog sa mga bloggers ng sinulat ko. Na kahit paano ay maalala nila na may isang Arvin na nakilala lang sa mundo ng blog na humahandog ng isang sinulat. Iyon po ang purpose ko. Sa mga nanlalait din ay sana bago niyo gawin iyon ay subukan niyo munang magsulat at ipadala sa isang column ng diaryo kung mapipili ang sinulat niyo. Hindi biro ang mga pinagdaanan kong pagpapadala ng mga sinulat ko para lang magnais na mapublish. Iyong sa bagong sibol na column sa Pilipino Star Ngayon na diaryo ay bawat linggo o kaya lunes lang iyon. Exclusive iyon para sa mga mag-aaral na may talento ng pagsulat ng kuwento o tula.

Mula lunes hanggang sa sabado ay marami ang nagpapadala na mga estudyante at nagbabakasakali na mapublish ang sinulat nila. Kasi may bayad rin iyon pag mapublish. Pupunta lang sa opisina at ipakikita ang school ID at ang newspaper na andun ang sinulat. Kung di ako nagkakamali ay almost 50 na o kaya lampas pa ang naisulat kong kuwento para isubmit at lahat ng iyon ay nandito na sa blog ko post na matagal na. At ang napublish ko lang na kuwento ay 3 lang. So sad sa akin ang ganun. Ganun kahirap ang higpit ng kompetisyon sa pagpadala ng sinulat kasi kung alin ang karapat-dapat para sa editor ng diaryo ay iyon ang pipiliin niya. Iba't ibang kurso ng mga estudyante na nagpapadala. May mga kumukuha ng journalism, mass communication at iba pa. Pero sa isang linggo sa rami ng nagpadala ay isa lang ang pipiliin. Masuwerte ka talaga kung ang ipinasa mo ang napili. Masaya ako kapag nalalaman ko na ang sinulat ko ay nandoon at naipagmamalaki ko iyon sa mga nakakakilala sa akin. Kapag nag-iinuman kami ay ipinapakita ko iyon sa kanila minsan. Ang sa tula ay marami akong napublish. Lahat ng iyon na newspaper clip ay narito sa blog ko post na matagal na.

Sa mga bumibisita sa blog ko siguro ay ang pagkakaalam niyo ay tula lang ang alam kong gawin dahil iyon ang mga na popost ko lately. Nagkakamali kayo kung iyon ang nasa isip niyo. At para rin po sa inyong kaalaman ay dalawa na lang ang paghahandugan ko ng tula na blogger. Pagkatapos niyan ay hindi na ako maghahandug kasi madami ang naiinggit na kapwa blogger din. Madami ang kumukontra pag nag popost ako ng para sa blogger. Sa side ko never akong nainggit sa mga achievements ng mga blogger na pinapakita o sinasabi nila sa blog nila. I have my own life. May sarili akong mundo. Sana di na maulit ang mga panlalait sa sinulat ko at kung may manlalait man ay tatanggapin ko dahil iyon ang kagustuhan niyo pero konsensya na lang ang sa akin.

Dalawa na lang po ang paghahandugan ko ng sinulat ko. Kasi nakapangako na ako sa kanila. Mahirap naman kung di ko iyon tuparin. May isa kasi akong salita. Dalawang blogger at pagkatapos niyan ay hindi na ako maghahandog sa mga blogger. Kasi marami ang kumukontra pag naghahandog ako ng sinulat ko lalo kapag para sa blogger din. Mula ng maghandog ako ng para sa blogger at di ko na sabihin sila sino sila ay marami ng di magagandang mensahe sa shout box ko. Natatawa ako bakit kinaiinggitan ako pag naghahandog ng para sa blogger din. Di naman masama ang ginagawa ko. Kasi bago ko sila handugan ng sinulat ko at ipost sa blog kasama ang picture nila ay pinapaalam ko muna sila. At pumapayag naman sila. Kung di sila pumayag ay okey lang sa akin. Pero pumapayag sila. Dapat pa nga silang maging proud kasi sinulatan ko sila at nalaman na blogger din sila. Pero hindi talaga naging maganda ang mga paghahandog ko para sa blogger. Parang sayang lang ang ballpen at papel na nagamit ko. Pero wala akong pinagsisisihan at nagawa ko iyon. Naghandog pala ako ng mga sinulat ko sa mga blogger din na may mga nakapaligid sa kanila na gusto ang atensyon ay sa kanila lang. Di lang pala ang daigdig ang magulo. Pati rin pala sa blog world ay magulo.

Salamat uli sa mga nagpanggap na nagmessage sa shout box ko na di maganda ang sinasabi. Welcome na kayo ngayon magsabi ng kung ano kasi nakalimutan ko na ng maglagay ako ng shout box ay sinabi ko doon na tatanggapin ko anuman ang sabihin sa akin, maganda man o hindi. At kung may magrequest man na sulatan ko ay di na ako papayag. Pag umabot na po ng 5,000 ang naisulat kong kuwento, tula, at poems ay titigil na ako sa pag blog kasi ipalimbag ko iyon para maging libro. At ang mga tao na malapit sa puso ko ay bibigyan ko ng libro ng mga sinulat ko para mayroon silang alaala sa akin. Iyon po ang isa kong pangarap. Ang mailagay sa isang libro ang mga sinulat ko. Matagal pa bago mag 5,000. Marami pang ballpen ang mauubos at papel na magagamit. At ang libro ko ang pamagat ay WRITTEN FEELINGS.

Maraming salamat.