Mula ng mag graduate kami ng high school ay ilang taon din bago ko uli siya na meet iyon ay dahil sa alumni. At paglipas ng ilang taon muli ay nakita ko siya sa friendster. Hanggang sa facebook. Nang maging friend ko na siya sa facebook halos bawat pag open ko ng account ko ay tinitingnan ko ang profile niya. Kaya nga naging isa ko siyang paboritong model sa blog ko.
"Hinihintay ko na maramdaman mo kung ano ako para sa iyo. Mahirap umasa pero handa ako. Hindi dahil sa matatag ako. Kundi dahil kahit anong pilit ko, ikaw talaga ang mahal ko! Kahit sabihin pang tanga ako.
Una ko siyang naging model dito sa blog ko para sa sinulat kong Luha. Sinundan ng sinulat kong Boulevard. Tapos ang sinulat kong Salamat Sa Minsan. Nariyan din siya sa mga larawan para sa sinulat kong Noon at Ngayon patungkol sa batch namin. Hindi nga lang siya nag-iisa sa mga larawan.
"I've been a solo player in the game called love. I did my best and played good but still ended a loser. I then realized that in this game you cannot win without someone who is willing to fight the game with you."
Higit sa lahat inilagay ko siya sa sidebar ng blog ko para lagi din siyang makikita sa bawat titingin ng blog ko maging ito man ay sa mga previous post ko mula pag search sa google, yahoo, o kung ano pang search engine.
"Ang buhay parang gitara. Minsan nasa tono, minsan naman wala. Pero gusto ko malaman mo, nasa tono ka man o wala ay andito lang ako handang makinig sa tugtog ng buhay mo."
Parang naging special na siya sa akin para sa mundo ng blog ko. Kapangalan din kasi siya ng pinakamagandang artista sa akin sa ngayon na si Melissa Ricks.
"Special person are part of my memories that even time can never erase. And when I'm blessed with a person like YOU, my memories are worth keeping forever."
At sa totoong mundo ang masabi ko lang ay halos bawat araw naiisip ko siya.
"Thank you....is all I can say as a sign of my appreciation for your kindness, sweetness, thougthfulness, and for being good to me. Hope nothing will change. Take care always."
Hindi ko nakakalimutan ang mga sandali na nakikita ko siya ng harapan at nakakausap.
"Happiness isn't getting what we want but being satified with what we have. The way to be happy is to be grateful even with the small blessings we receive from God."
May pag-ibig akong nararamdaman sa kanya. Love ko siya. Sino nga ba naman ang hindi magkakagusto sa kanya. Kaya lang may mga hadlang.
"Kung tutusin magkasama sana tayo. Sabi nga nila lahat ng bagay ay puwede, pero hindi lahat ng puwede ay dapat. Parang tayong dalawa, puwede pero mahirap maging dapat."
At kung hanggang kailan pagkagusto ko sa kanya na bawal naman ay hindi ko alam. Panahon lang ang makapagsasabi.
"Di sinasadya nagmahal ako ng dalawang babae ng sabay. Ang pagkukulang ng una ay napupunuan ng pangalawa. Ang wala sa pangalawa andun sa una. Pero kahit kailan di ko intensyong maglaro at manloko. At di ko rin naiplanong magsinungaling o manggago. Hindi rin naman sa di ako marunong makuntento. Siguro nagkataon lang na talagang tumibok ang puso ko para sa dalawang babae na parehong di ko kayang mawala sa buhay ko."
Basta sa ngayon lagi ko siyang nakakatext. Miss ko kasi siya palagi.
"I wish that one day you will miss me so much. That no matter how hard you look for me you won't find me. Why?, because I want you to miss me the way I'm missing you now."
